Beluister deze blogpost
De afgelopen week was ik bij m’n kinesiste en er kwam een andere patiënt binnen. Zijn been was een tijdje geleden gebroken en daarvoor kwam hij naar de kine. Mijn kinesessie was afgelopen en ik zat terug in mijn rolstoel met mijn spraakcomputer voor mij zodat ik mijn kinesiste kon vertellen hoe het was enzo.
De andere patiënt (ik noem hem Jos voor het gemak verder) zag mij praten met de kinesiste en hij vroeg haar, “kan hij echt met dat ding communiceren?”
De kinesiste zei dat ik inderdaad kon communiceren met mijn spraakcomputer en dat hij gewoon mij kon vragen als hij iets wilde weten.
Jos zei, ‘kan hij ons dan ook verstaan, nee toch?’
Mijn kinesiste verzekerde hem dat ik hem wel degelijk kon verstaan. En dus waagde Jos een vraag.
“Wat. Is. Jouw. Naam?” zei hij zo duidelijk articulerend als hij maar kon. Ik antwoordde na even typen.
Jos (die trouwens rond de 20 is) was volkomen in shock. “Maar, hoe begrijpt hij mij?” vroeg hij nog eens aan mijn kinesiste.
Er volgde een stilte waarna hij zomaar terloops stelde dat ik toch een erg deprimerend leven moest hebben. “Ik zou niet willen leven als ik zoals hem was,” zei hij zelfverzekerd.
Mijn kinesiste zei dat ik een goed leven had. Ondertussen probeerde ik natuurlijk voortdurend iets te typen, maar omdat het gespreksonderwerp voortdurend veranderde, begon ik telkens van voren.
Jos zei nonchalant, “wees eens serieus zeg. Hij kan niet lopen, niet praten, hij is in die situatie. Hoe kan hij dan een goed leven hebben?”
Ik was er even niet goed van eerlijk gezegd. Er zijn natuurlijk velen die in dezelfde waan verkeren, maar ik had nooit eerder iemand tegengekomen die zo volhardend was en zeker was van z’n stuk. Ik denk dat het duidelijk is voor degenen die dit lezen, maar voor de zekerheid: het is echt niet oké te impliceren dat iemand geen levenslust heeft – en al zeker niet in het bijzijn van die persoon. Mijn mentale toestand kan dat verdragen, maar voor iemand anders die in een donkere periode zit, kunnen zulke voorvallen onomkeerbare gevolgen hebben.
Het is om te beginnen onjuist te denken dat mensen met een beperking een slecht en treurig leven leiden. Sommigen kunnen natuurlijk even een moeilijke periode doormaken, maar dit is zeker niet de norm.
Dit voorval toonde nog maar eens aan dat er veel werk aan de winkel is aangaande de perceptie die de samenleving heeft van mensen met een beperking.