Sinds de uitgave van het boek, ongeveer drie maanden geleden, zijn er 200 exemplaren verkocht. Dat is heel wat als je denkt dat ik voorheen geen naambekendheid had. Maar ik geloof, met de hulp van Allah, dat dit nog maar het begin is.
Al van het begin, toen ik de eerste zinnen schreef op mijn oubollige tablet, was het niet mijn bedoeling om commercieel succes te bereiken met mijn boek. Natuurlijk hoopte ik dat ik de kosten kon recupereren, maar echt “rijk worden” was mijn opzet niet. Wat ik hoopte te bereiken met mijn boek was bewustwording, zowel in mijn eigen omgeving als in de bredere maatschappij.
Ik wil mensen bewust maken dat mensen met een beperking niet gedefinieerd worden door enkel hun beperking, dat ze veel meer zijn dan dat je op het eerste zicht zou denken. Dat deze bewustmaking noodzakelijk is, heb ik de afgelopen maand niet één, maar twee keer ondervonden.
Sinds begin juli ben ik op vakantie in Turkije en omdat ik hier twee maanden zal blijven, moet ik ook hier kine zien te krijgen. En daarvoor moest ik eerst onderzocht worden door het multidisciplinaire team van het plaatselijke ziekenhuis. Op een gegeven moment kwam ik bij de psychologe om bij haar een IQ-test af te leggen. Ik beantwoordde vragen zoals: “Noem drie zaken waar zand voor gebruikt wordt,” “Noem vijf grootsteden die in Turkije liggen,” en “Waarom is de maan groot en de sterren klein?” Na het beantwoorden van elke vraag, was de psychologe perplext. Sterker nog, ze kon letterlijk niet geloven dat ik echt geen mentale beperking had en besloot om bijkomende vragen te stellen. Normaal gezien heb ik begrip voor de onwetendheid van mensen, maar hier ging het om een psychologe in een ziekenhuis waartegen we zeiden dat ik enkel een motorische – en geen mentale – beperking had. We vertelden haar zelfs dat ik een boek geschreven had. Maar zelfs dat bleek niet genoeg te zijn om haar voor te bereiden dat ik wel eens logische antwoorden kon geven op haar vragen.
Dit voorval heeft mij laten inzien dat het waarlijk een zegen was van Allah, de Barmhartige, dat ik de mogelijkheid kreeg om onderwezen te worden door mensen die bewust waren van mijn mentale capaciteit en om op te groeien met hulpmiddelen die cruciaal zijn voor mij.
Het tweede voorval vond in juni plaats. Ik had een taxi gereserveerd om mijn vriend te bezoeken. De taximaatschappij waar ik gewoonlijk voor koos, had geen tijd, dus kwam een andere maatschappij mij ophalen. Alles ging goed en wel totdat we op onze bestemming arriveerden. Ik merkte op dat we niet precies op het juiste adres waren maar ik zei erbij dat ik zelf mijn plan kon trekken. De woonplaats va mijn vriend was immers een straat verderop. De chauffeur liet me uitstappen (we stonden voor een dagcentrum) en ik ging ergens aan de kant van de weg staan om het adres na te gaan. Maar de chauffeur raakte in paniek en spoorde mij aan om terug te gaan naar waar hij me afgezet had. Ik probeerde met mijn spraakcomputer duidelijk te maken dat ik daar niet moest zijn en dat ik mijn plan kon trekken, maar omdat we buiten waren, ging het typen wat langzamer. Per toeval kwam de buur van mijn vriend aangelopen en nadat ze doorhad dat ik bij mijn vriend moest zijn, stelde ze voor om met me mee te lopen. Maar zelfs dat was blijkbaar niet genoeg om de chauffeur gerust te stellen. Een tiental minuten na ik bij mijn vriend aangeklopt had, ging de bel: iemand van het dagcentrum kwam kijken of er niemand ontsnapt was.
Toen was ik geïrriteerd: de chauffeur in kwestie werkte voor een maatschappij die rolstoelgebruikers vervoerde. Zij mochten toch hun klanten beter inschatten. Toegegeven, er zijn personen die zeker extra begeleiding nodig hebben. Maar zeker nadat het individu zelf aangeeft dat hij geen hulp nodig heeft, dient de zorggever in te zien dat het individu geen hulp nodig heeft.
Dus als zelfs degenen die (beperkte) ervaring hebben met mensen met een beperking niet kunnen inzien dat de persoon in kwestie bekwaam genoeg is om zijn plan te trekken, dan is er nog veel werk aan de winkel.
Het is juist om deze bewustwording binnen de maatschappij te realiseren, dat ik mijn best doe om mijn boek aan de man te brengen. Met de hulp van ieder van jullie, zal dit boek zoveel mogelijk mensen bereiken.
Heb jij het boek al uit? Aarzel niet om je bevindingen te delen met de hashtag #LeesMijnRechtervoet!
Ik dank iedereen van harte die het boek gelezen heeft.